yanlış zaman yanlış insan...

Zamanın birinde kız varmış. Sürekli ağlayan. Gözünden gözyaşı hiç eksik
olmazmış. Ne derdi ne sıkınt...ısı varmış ama ağlarmış işte. Kimse nedendir
bilmezmiş. Bir gün kapı çalmış. Ama kapıda kimsecikler yokmuş. Kapının
önünde yalnızca bir kavanoz. Etrafa bakınmış kimseyi görememiş. Almış
içeri kavanozu. Gözleri yaşlı açmış kapağını. İçinde turuncu bir balık
görmüş. Tam o sırada gözlerinden bir damla gözyaşı damlamış kavanoza.
Balık birden kıpırdanmaya başlamış. Daracık kavanozun içinde oradan
oraya dönmüş durmuş. Kız anlam vermemiş neler olduğuna. Daha çok
ağlamaya başlamış. Üzülmüş balığın haline. Ağladıkça damlalar kavanoza
dökülmüş. Balığın rengi morarmaya başlamış. Sonra anlamış gözyaşlarının
küçük balığı zehirlediğini. Hemen gidip suyu değiştirmiş. Balık tekrar
canlanmış eski haline geri dönmüş.


Aradan günler geçmiş. Kız balığına şarkılar söylemiş durmadan.
Dertleşmiş derdini anlatmış. Balık dinlemiş. Ama ağlamamış hiç. Balığım
ölmesin diye. İçine akıtmış gözyaşlarını. O kadar çok sevmiş ki küçük
balığı hiç ağlayamamış, hiç belli edememiş.


Ama günler geçtikçe kız hastalanmaya başlamış. Rengi solmuş. Halsiz
kalmış. Kimse ne olduğunu anlayamamış. Ama kimse bilememiş, içine
akıttığı gözyaşlarının kendisini zehirlediğini. Asıl ağlarken daha mutlu
olduğunu, zehrini böyle dışarı akıttığını kimse öğrenememiş. Ondan
geriye kalan yalnızca turuncu bir balık kalmış.


Daha mı değerliydi uğruna gözyaşlarımızı sakladığımız, kendimizi
zehirlemek daha mı kolay, saklanmak, kaçmak çözüm mü? Daha mı değerli
turuncu balıklar? Daha mı değerli kendi hayatımızdan? Durma ağla. Durma
akıt gözyaşlarını. Dök içindekileri, bırak gitsin gidenler. Bırak ölsün
balıklar, bırak kırılsın kavanoz. Elbet bir balık var gözyaşlarında
canlanacak, elbet bir kavanoz var gözyaşlarından kırılmayacak. Elbet bir
balık var seni ağlatmayacak, gözyaşlarını dindirecek, senin sesinle
konuşacak. Gözyaşlarında bir sorun yok. Kapında bile olsa, tek mesele
yanlış balık, yanlış kavanoz. Ya da yanlış zaman yanlış insan...
E