İŞTE GERÇEK ANNE SEVGİSİ

Yemen taraflarında Üveys isimli garip bir çoban vardır . Dünyadadır, ama dünyalığı yoktur ,. Güttüğü develer için de ücret istemez, fakirdir. Ama iş cömertliğe geldi mi onunla yarışmak kimsenin harcı değildir. mütevazı yaşar. Ama halinden memnundur. Sessiz, kaya kovuklarında ibadet eder. İnsanlar ona hep divane gözüyle bakarlar, ama aldıran kim? ANASININ KÖLESİ Mübareğin çok yaşlı bir annesi vardır. Hem kör, hem de kötürümdür. Kadıncağıza bebek gibi bakar. anasına kölelik ederdi. Veysel Karani'nin tek arzusu vardır. Yüzü suyu hürmetine kainatın yaratıldığı Server'i görebilmek. Efendimizi düşündükçe , yüreği bir hoş olurdu. Ve gün gelir muhabbet ve Muhammed kelimeleri yüreğinde buluşur, dışarı taşar. Efendimizin hasreti kor olur, ciğerini yakar. Onu bir kez, ama bir kez görebilse, Annesi itiraz etmese de, bu yolculuğa razı değildir. Omuzlarını kaldırıp boynunu büker. Mahzun bir üslupla 'İstiyorsan git!' der, 'Git bakalım, beni kime emanet edeceksen?' o zaman resulullahın kapısına var evde ise gör değilse dön ,der. 'Aşık için zaman geçmez' derler,ya uveys için zaman onu görene kadar durmuştur artık. HASRETİNİ YÜREĞİNE GÖMER Üveys hasretini yüreğine gömer. Aşkını kayalara, kumlara, anlatır. Kuşlarla, dilleşir, serin seher yeliyle selâmlar yollar Haremeyn'e. dağlar çekilir aradan. sürüyü melekler bekler.. Serveri Kainat zaman zaman mübarek yüzlerini Karen taraflarına döndürür ve 'Yemen cihetinden rahmet rüzgarları esiyor' buyururlar, Ve birgün alel acele kum çöllerini ağlayarak sızlayarak deler medineye sevgilisinin kapısına varır . annemiz aişe : resulun camide olduğunu söyleyince hasretten bır daha yıkılır , çünki annesine söz vermişti sadece evinde olsa görüp dönmesini , ağlar o kapının eşiğine yüzünü sürer diz çöker , onun bastığı yeri öper koklar ve selam söyleyin . deyip görmeden döner. MÜJDELER Efendımız bırkaç dakıka sonra eve gelir : bu ne hoş kokudur , evımıze uveysmi geldi der. Yine Efendimiz buyururlar ki: 'Ümmetimden bir Rabia ve Mudar kabilelerinin koyunlarının kılları adedince insana şefaat edecektir. Efendimiz mânâlı mânâlı gülümser, o beni 'dünyada Baş gözü ile görmez !' fakat cennette komşum olacaktır .derler. O BENİM HATRIMA ANNESİNİ ÜZMEZDİ Efendimiz hayatlarının son soluklarını aldıkları demlerde mübarek hırkalarını çıkarır ve 'Bunu Üveys-i Karni'ye verin!' buyururlar. Hazreti Ömer ve Hazreti Ali yollara düşer, Veysel Karani'nin izini bulurlar. Hazreti Ömer bozar: - Efendimiz sana selâm ettiler ve mübarek hırkalarını gönderip buyurdular ki 'Alıp giysin, ümmetime dua etsin!' BEN GÜNAHKARIN BİRİYİM Veysel Karani ağlamaklıdır. Şaşkınlıktan titreyen bir sesle 'Ya Ömer' der, 'Ben aciz ve günahkar bir kulum. Sizin aradığınız başka Üveys olmasın?' Üveys-i Karani mübârek hırkayı hasretle koklar, sonra yüzüne gözüne sürerek bir kuytuya çekilir. Mübarek alnını toprağa koyar ve ağlayarak yalvarır. 'Ya Rabbi !' der 'Bu ne nimettir. Yüzü suyu hurmetine kâinatı yarattığın Server benim gibi bir acizi hatırlıyor ve mübarek hırkalarını Ömer ve Ali gibi iki güzide sultanla bu günahkâra yolluyor. Senden bir tek dileğim var: Ümmet-i Muhammedi affeyle. N'olur. Bu hırkanın hakkı için!' Gaibden bir ses gelir. 'Şu kadarını sana bağışladım. Haydi giy hırkayı!' - Hepsini ya Rabbi! Hepsini. - Şunları, şunları, şunları da bağışladım. - Diğerlerinin hali n'olacak Ya Rabbi? N'olur, hırkanın ve hırkanın sahibinin hatırına... HIŞŞT BAKSANA GİDİYORLAR Tam bu sırada Karenlinin biri gelir ve o muhteşem huzuru bozar. 'Misafirlerin dönmeye niyetliler' diye ikaz eder güya, 'Onlara diyeceğin bir şey yok mu?' Veysel Karani 'Ahh!' der, 'Ahh bu hali bozmayacaktın işte. İnanın az kalmıştı. Bütün ümmeti Muhammed affedilmedikçe giymeyecektim hırkayı.' Veysel Karani hazretleri hayatını kendi ifadesiyle şöyle hülâsa eder. 'Yüksekliği tevazuda buldum, liderliği nasihatte... Nesebi takvada buldum, şerefi kanaatte... Rahatlığı zühdde buldum, zenginliği tevekkülde.' Allahü teâlâ o büyüklerin yüzü suyu hürmetine sonumuzu hayreyliye. şefaatine erenlerden eylesin!....NURULLAH EREN